بسم الله الرحمن الرحیم
می نویسم. این طرف و آن طرف. نشریات کاغذی و گمانم برخی هم اینترنتی.
حالا یک خاک انداز دستم گرفتم خودم را، همه خودم یا بخشی از خودم را اینجا جمع کنم.
نام این خانه به یاد اسماعیل است. و به یاد چای ساعت 5 که با هم می خوردیم. هر روز عصر.
پدر بزرگم اسماعیل. نقاش زیباترین لحظه های کودکی ام.
۱ نظر:
من به یک احساس خالی دلخوشم
من به گل های خیالی دلخوشم
گرچه اهل این خیابان نیستم
با هوای این حوالی دلخوشم
ارسال یک نظر