لیلی کُشون

علی را کشتند.
یه هفته،
یک ماه،
یا یک سال پیش. فرقی نمی کند.
من یکسال پیش شنیدم.
23 اردیبهشت 88.
چهارده دقیقه مانده به نه شب.
همین ها خاطرم مانده.
خود علی بود.
رنگ پریده.

پرستار به خاطر تعهد حرفه ای اش، تمام پرده ها را کشید.
با این کار او را از بقیه بیماران آی سی یو جدا کرد.
و با دقت ماسک اکسیژن را از روی صورتش برداشت.

اثر زخم ها هیچ وقت دیده نشد.
مستقیم ریه را هدف گرفته بودند.
و از درون، وجودش را نابود کرده بودند.

اگر چشمهایش باز بود شاید می توانستم بفهمم این رهرو عاشق در آخرین لحظه، هنوز چشم به بلندی های دست نیافتنی داشت، یا پشیمان، به راه سختی که آمده بود نگاه می کرد.



++ مرا شاید نشناسید. به هر حال کپی کار نیستم. اما این یکی را بگذارید به حساب دل.

++ علی برایم در حکم نوعی برادر خوانده بود. بزرگترو تکیه گاهی که همیشه می شد رویش حساب کرد.
32 ساله بود و زمان جنگ دبستانی، با این حال قاتلش یک بمبِ شیمیاییِ بعثی بود...

++ یک جایی همین نزدیکی هاست. با باران می آید. سلامی می کند. زود می رود.
علی بود. علی بود که بوی خاک باران خورده می داد...