کار هر بز نیست خرمن کوفتن

گوشه دفتر مقابل میزم می ایستم. دست چپم را به کمر می زنم و ابروی راستم را بالا می اندازم. آقای "دادا" (همکاری که در اینجا هم یادی از ایشان شد) می داند این فیکور، حکم شیپور حمله را دارد! لذا یک قدم به عقب می رود و سعی می کند نگاهش به معصومیت پسرکی 5 سال و نیمه باشد، شاید دل سنگ آریانا به رحم بیاید. بی فایده است. ده ورق مقاله را به سینه اش می کوبم(البته نه خیلی محکم!) و با لحن مربی های مهد کودک می گویم:" آقای دادا!! بازهم که وبلاگی نوشته اید!" و او تا آخر خط را می خواند. سه تا مقاله عالی داده یکی در باب سیاست خارجی، دیگری بررسی معضلات خاورمیانه، و آخری هم موضوع موردعلاقه خودش یعنی قلسفه دین که متنی البته تخصصی ست. اما ادبیات هیچکدام مطبوعاتی نیست. چیزیست که من آن را "ادبیات وبلاگی" می خوانم. مشخصه هایی دارد که بماند به وقت مقتضی با هم گپ می زنیم. این ادبیات وبلاگی ابدا در مطبوعات پذیرفته نیست و جایگاهی ندارد. حتی چاپ چنین مطالبی نقطه ضعف به شمار می آید.

 مقاله ها را می دهم تا دوباره بازبینی کند. مثل مصیبت زده ها می نشیند گوشه دفتر و با کاغذ ها ور می رود. یکی دوبار بالا- پایینشان می کند. حاشیه نویسی های مرا می خواند، هی به خودش می پیچد و از این دنده به آن دهده می شود، سرش را می خاراند، دستی به صورت می کشد و خیلی که مستاصل می شود شروع به کندن سبیل هایش می کند. دست آخر فاتحانه، و البته کمی هم عاجزانه، لپ تاپ dell خدا تومنی اش را باز می کند تا موارد را اصلاح کند. در همه این لحظات من زیر چشمی از این سوی دفتر او را می پایم و در دل پاسخ های مختلف مقابل علامت سوال ذهنم می گذارم. "چرا اینقدر اسیر ادبیات وبلاگی ست پس از این همه مقاله نوشتن؟؟!"

یکی دو هفته است متوجه همین مسئله در چای ساعت5، یعنی همینجا، شده ام. پست های خشکی با ادبیاتی دورتر از "ادبیات وبلاگی"، با موضوعاتی شاید نچندان دلچسب. که حوصله دوستان را سر می برد انگار. گرچه گاهی سعی کرده ام مطالب را خوشمزه کنم. نمی دانم تا چه حد موفق بوده البته... . باید از آقای دادا بخواهم مرا بیشتر با این ادبیات وبلاگی آشنا کنند. یک کلاس فشرده لازم است. کلی تمرین. و تحمل دوستان.

از اظهار لطف دوستان کامنت گذار و غیر کامنت گذار سپاسگزارم. گرچه روزهای سخت و تلخ می گذرند اما دوستان ارزشمندی هستند؛ دوستان روزهای سخت...

زیاده عرضی نیست...